Hep şikayet, hep şikayet...
En sonunda bugün biraz empati kurup dünyaya bir "2 yaş" gözünden bakmaya karar verdim. Anladım ki; 2 yaşında olmak hiç de kolay değil!
Öncelikle 2 yaşında olmak demek, sürekli muhalefet yapmak demek. Size biri günaydın demişse inadına "günaymadım" demek. Muhalefet partilerinin bile muhalefet yapamadığı, muhalif seslerin de bir bir hapse tıkıldığı günümüzde bu kadar aykırı ve cesur davranışlar takdir-i şayan diye düşünüyorum.
Sıfır empati çok zor bir şey değil de; üstüne bir de bencillik koymak ve bunu dünyanın en doğal olayıymış gibi karşındakine yutturmaya çalışmak...
Sürekli ben böyle düşünüyorum ve ben böyle karar verdim temalı cümleler ile senin fikrinin aslında çok önemli olmadığı bir dünya yaratmak, aksi fikirlere kesinlikle tahammül edememek... (Ben bu davranışları 2 yaş bebesinden başka bir yerde daha gördüm ama nerede?!?)
Bazen sevimli sevimli "bi suuuusss!" diye karşıdakini susturmaya çalışmak, bazen ağlayarak konuyu başka yerlere çekmek ve asıl mağdur sizken; mağduru oynamak... (Televizyonda olmadık yerde ağlayan birini mi görmüştüm ne???)
Ve aslında işlerin böyle, her daim onun istediği gibi yürümesi gerektiğini, bazen sevimlilik ile bazen de ufak tefek isteklerinizi yerine getirerek (başka bir deyişle aslında iyi bir çocuğum imajı yaratarak) sizi ikna etmeye çalışmak...
ve bir parça da despotluk ile bağırıp çağırarak satır aralarında iyi çocuk imasında bulundum ama o kadar da değilim demek.. (evet bazı bıyıklar ay yani yüzler geliyor gözümün önüne..)
Üstü kapalı tehditlerde bulunmak: "Şimdi bana zorla bu çorabı giydirdin; ama birazdan başına öyle bir iş açacam ki; çorabı çıkardığımın farkına bile varamayacaksın!!" (aaa evet evet hatırladım; ama çok garip?!?! )
Üstelik bunlarda son derece usta ve istikrarlı olmak ve hatta karşındaki bir külyutmaz ise onu görmemezlikten gelmek, gerçekten büyük bir emek ve çaba ister... Tabii, bunları sevimli bir 2 yaş bebesi yapınca bunun adı "2 yaş krizi" olur; ama eğer bunları yaşını başını almış amcalar ve teyzeler yapıyorsa bunun adı yüzsüzlük, yalan-dolan ve saygısızlık olur. Şimdi bunlar da ağır ithamlar.. Nasıl yapsak?
Herkesin aslında özünde çok "iyi niyetli" olduğu inancıyla kendi kendime bu durumu şöyle açıklıyorum:
Bu amcalar ve teyzeler, bir 2 yaş bebesinin sevimliliğini taşımıyorlar; ama herhalde 2 yaş zekasında kaldılar ki; bunca davranış, onlara normal geliyor. Zira bazı durumları akıl çerçevesinde başka türlü açıklamak mümkün olmuyor!
