Yazıda çocuğuyla kendini bir tutup çocuğu adına çoğul konuşan, birbirlerini rakip görüp en organik anne benim tadında takılan ve şımarık çocuklarını "indigo canım bizimki ondan" diye lanse eden mutsuz ve anlaşılamayan annelerden ve bu durumdan müzdarip olan çocuksuz kadınlardan bahsedilmiş.
Bu güzel ama bir o kadar da abartılı yazıyı okuduktan sonra şöyle bir dönüp kendime baktım. Kısa bir özeleştiriden sonra anladım ki tasvir edilen tiplemelerden çok uzağım. Aslında bir zamanlar anne olmayan ve zaten bahsedilen noktadan geçmiş biri olarak ne denmek istendiğini çok iyi anladım; fakat bu abartılı anneler, insana çocuk sahibi olduktan sonra da sinir bozucu gelebiliyor.
Hatta kendi açımdan düşündüğümde sosyal paylaşım sitelerindeki bazı anne gruplarını terk etme sebebim de bu "organik annelerin" tavırlarıydı. Yani anlamak için "anne olmamak" gerekmiyor.
Bir yanda da, bu çılgın annelerin çılgınlıklarını hariç tutarak söylüyorum: Her ne kadar kulağa itici gelse de bazı şeyleri insan, gerçekten de anne olunca daha iyi anlıyor. Kastettiğim sabırlı olmayı öğrenmek, birisi hakkında anlamsızca endişelenmek, çılgınca fedakarlıklarda bulunmak değil. Delicesine aşık olmak ya da çok hasta birine bakmak da aynı duygulara sebep olabilir.
Kalbinin derinliklerinde geçmeyen bir sızı ve endişe hali; dünyanın diğer köşesinde bile olsa okunan kötü bir haberde ilk evladının aklına gelmesi; ağlayan bir anne görünce hüzünlenmek veya ağlamak; gururlu bir annenin gururunu yaşamak birbirinin halinden anlayan annelerin ortak dili olsa gerek. Yoksa, Kung Fu Panda gibi aslında oldukça eğlenceli bir çizgifilmi izlerken bile annesinin Po'yu terketmek zorunda kaldığı sahnede hüzünlenip; gözlerinin dolması kadar çılgınca birşey olamaz değil mi?
Belki de bu söz, sadece bir azar ya da bir karar mekanizmasının savunması olmaktan ziyade; "anne olunca benim ne hissettiğimi ve aslında bazen neden böyle saçmasapan davrandığımı anlarsın" olarak söylense karşı taraf için çok daha anlamlı olur.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder